sobota, 17 czerwca 2017

Potrzebne moce

W poniedzalek mam ciezka operacje poprosze wszelkie wsparcie

23.06.
ZYJE !!!
dziekuje za moce i modlitwy
Operacja byla we wtorek, bo wciaz brakowalo plytek i bym ciecia nie przezyla.
Nadal jestem bardzo slaba, madal prosze o wsparcie.

Nadal kroplowki, od 14 tylko zywienie pozajelitowe. Marze o lyzce kleiku !!!

Ps. Zauwazylam jakies dziwne komentarze, publikowalam wszystkie, ale jak cos jest hejtowe to sie tym zajme, tylko mursze zaczac ogarniac.

25.06.

Ciagle jestem strasznie slaba. Nie mam na nic sily. Nie jestem w stanie nawet usiasc sama na chwile. Moje najwieksze pieklo to obawa czy bede mogla chodzic. Bo jesli nie dam rady to lepiej w ogole nie zyc. Nie wyobrazam sobie lezec plackiem do konca zycia i odmierzac jak kazda sekunda kapie wiecznoscia

piątek, 26 maja 2017

DÓŁ

Właśnie zaczynam w niego wpadać. Czuję jak mnie mackami osacza, wciąga, pochłania.
Chcę do domciu, do domciu, do domciu, chcę do domciu...
Kończę wyżerać słodycze ze wszystkich szpitalnych automatów. Nic nie zostawię innym. Chcę do domciu, do domciu...
Faszerują mnie sterydami. Co jakiś czas stoję w kałuży własnej wody. Do domciu...
Jestem już po 23 lampkach, a może się okazać, że to dopiero półmetek... A gdzie moje domciu??? No gdzie?
Nie wiem, jak ludzie dają radę wyroki w pierdlu odsiedzieć? 
Jestem tu od 10 kwietnia. Już nie mogę, nie mogę, nie daję rady...
Tak wiem, dam kurwa radę...
Jutro wstanę jak młoda boginka, z energią, nadzieją, itd., itp., i chuj będzie świetnie i świetliście i zajebiście...
I tak chcę do domciu ...

ROBI SIĘ: KLASYCZNY KOŁNIERZYK + MANKIECIKI

Tak się rozochociłam sukcesem (ech, ta moja wrodzona skromność) serwety według chińskiego schematu, że zabrałam się od razu za następne "cuś" w tym języku :). 
Już od dość dawna myślałam o jakimś klasycznym kołnierzyku (najlepiej razem z mankiecikami), który jednej (co najmniej) z moich sukienek nada charakter vintage. Padło na ten model:
  
Pokazuje się on po wpisaniu w wyszukiwarce stylowych "kołnierzyk, szydełko" może nie jako pierwszy, ale jest dość łatwy do identyfikacji, schemacik jest, nic tylko do roboty :)
Oczywiście nie byłabym sobą, gdybym "pojechała" bez żadnych zmian;). Zaczęłam od zmniejszenia liczby oczek łańcuszka, miało być 239 (tak odczytałam), zrobiłam 200 i po kilku okrążeniach zaufałam chińskiemu poczuciu harmonii, sprułam i ... wróciłam do 239 oczek :). 
Ilość oczek w łuczkach w danym okrążeniu robiłam zgodnie ze schematem, z tym, że w końcach rzędów były słupki, ja wszędzie "leciałam" łańcuszkiem dodając jedynie przy nawrotach (pierwszy łuczek) dwa dodatkowe oczka. 
W trakcie roboty, przed obrobieniem końcowym. Kołnierzyk "samoistnie" układa się wtedy na półokrągło - też ciekawy wariant
Obrabiałam po swojemu - dół kołnierzyka dawałam jeden pikotek z trzech oczek łańcuszka pomiędzy 2 półsłupki na 5-cio oczkowych łańcuszkach, góra kołnierzyka - taki sam jeden pikotek ale między pojedynczymi półsłupkami. Rogi (ostatnie łuczki) x 2. Po takiej "obróbce" kołnierzyk nabrał bardziej "prostokątnych" kształtów.
Mankieciki zrobiłam w ten sam sposób. Zrobiłam je na 72 oczkach łańcuszka, ilość rzędów 21 (jak w kołnierzyku). Można je nosić w wersji "do góry" i "na dół".
 

Mankieciki przed obrobieniem mają, podobnie jak kołnierzyk, charakter półokrągły, po obrobieniu też robią się "prostokątne". Oczywiście można sobie zrobić dwie wersje ;).
Pozostała jeszcze kwestia zapięć. W szpitalu raczej nic nie wykonam, ale pomysły już mam. Najpierw chciałam bardzo klasycznie dorobić zapięcia z perełek, ale teraz raczej doszyję bezbarwne plastikowe haftki, które dadzą mi dużo większe pole manewru. Zawsze będę miała zapięcie. A do tego mogę mieć inne opcje. Generalnie marzy mi się pod szyję jakaś okazała stara broszka - idealna byłaby kamea lub porcelanka - rozejrzę się na najstarszym o nowym obliczu portalu aukcyjnym, ale grosiwem nie śmierdzę a chciałabym tę broszkę no cóż naprawdę piękną i dostojną, taką szlachetną.
Druga wersja - to metalowe róże z bursztynkami - duża pod szyję, malutkie na mankieciki - to już uda się o wiele tańszym sumptem :). 
A w domciu zawsze mogę wykonać jeszcze kilka innych zapięć - broszek [kurde, co mnie tak w stronę  premierostwa pcha???  ;) ], ot choćby na różne sposoby obszyć kabaszony lub machnąć sobie niemodne, wielkie kwiecisko z organzy.

Jak mi się chce żyć!!! 
I jak wiele rzeczy jeszcze chcę się nauczyć!!! Czekają frywolitki na igle, koronka klockowa, biżuteria ze szkła, koronka makramowa (rumuńska) - nauka podstaw przyobiecana przez Fiołka (pamiętam, pamiętam), no i jeszcze siatki - może i tu Fiołek da się wrobić - w końcu swego czasu zmusiłam Ją, by się tych siatek naumiała ;).
A jutro ma przyjechać Mam z kordonkiem na moją kremową serwetę. Już czuję, jaki power mnie porywa i nie ma to żadnego związku z ilością sterydów, jaką mnie faszerują... 

czwartek, 25 maja 2017

SMUTNA MOBILIZACJA

W końcu się za to zabrałam. Usunęłam z telefonu numery osób, które już nigdy żadnych połączeń ode mnie nie odbiorą. Czworo ich było. Najtrudniej przyszło mi skasować numer E., która już od ponad roku ma pomnik postawiony.
Tłumaczę sobie, że przecież nie znikną z mojego serca, a w telefonie robię w ten sposób miejsce dla żywych. 

poniedziałek, 22 maja 2017

ROBI SIĘ: DUŻA OKRĄGŁA SERWETA

Skończyłam dużą serwetę na okrągły stół. Zrobienie jej zajęło mi prawie miesiąc. Podchodziłam do niej trochę, jak do jeża, bo to moja pierwsza serweta wykonana w oparciu o chiński schemat. Obawiałam się więc, że czegoś nie zrozumiem. Ale popatrzyłam, popatrzyłam - chińskie słupki wyglądały jak polskie, półsłupki także, no raz kozie śmierć. W kilku miejscach były jednak dziwaczne dla mnie hieroglify z boku schematu - stwierdziłam, że jak coś, będę kombinować - w końcu jakieś doświadczenie w szydełkowaniu mam, a jak nie, to nabędę.
Poszło całkiem zgrabnie. Niestety nie mam możliwości w szpitalu jej ani wyprać (to może jeszcze by się i udało), ani jej usztywnić, czy naciągnąć. Na roboczo prezentuje się więc tak:


Serweta jest na prezent dla moich przyjaciół.
Spodobała mi się jednak i zrobię sobie taką samą na mój drewniany stół. Kordonek mam już zamówiony (dla mnie będzie kremowy). Jednak nie wiedziałam, że tyle czasu spędzę w szpitalu i kordonek dla siebie wysłałam na Mazury, więc bliźniacza serweta na realizację będzie musiała poczekać do mojego powrotu do domu.
Wyszło mi ponad 20 dag nici, robienie ostatnich okrążeń trwało nawet po godzinie, a końcowe z masą pikotków i podwójnych słupków zajęło mi ... ponad 3 godziny.
Zrobiłam w serwecie 4 błędy (w sumie 6, ale dwóch nie zdzierżyłam  i poprułam), mam nadzieję, że zbytnio nie rzucają się w oczy... ja jednak wiem, gdzie są... :)
Mam już pomysł na następną robótkę - niewielką, bo został mi tylko jeden niecały motek kordonka... W domciu czeka też na mnie napoczęta narzuta techniką fuxico.

niedziela, 21 maja 2017

MAMO, CHWALĄ NAS ... ;)

No wiem, no nie wypada, no nie należy, no skromnym trzeba być... Ale i tak od dłuższego czasu chodzę dumna i blada i cieszę się z sukcesu. Nie mojego osobiście osobistego lecz sukcesu całej drużyny.
Otóż jakiś miesiąc, półtora przed świętami nawiedziła nas w pracy Najwyższa Izba Kontroli. Nie nas jakoś szczególnie wyszczególnili, kontrolowali wszystkie placówki tego typu w województwie. Pan Inspektor siedział długo, sprawdzał wszystko skrupulatnie, my w stresie i strachu bladym - w końcu NIK to NIK a my żuczki takie małe. Potem przyjechał  jeszcze przełożony pana Inspektora a i chyba sam Szef na chwilę się zjawił. No i właśnie niedawno dostaliśmy wystąpienie pokontrolne i uważam, że wypadliśmy bardzo dobrze. Owszem, znaleźli dwa drobniejsze uchybienia, ale dla mnie to tylko dowód, że nie myli się tylko ten, kto nic nie robi a przy obowiązujących przepisach, w których bardzo często i Salomon by się nie połapał, to bardzo dobry rezultat. No i chodzę i się puszę i duma mnie rozpiera i ech w ogóle... 
Jeszcze bardziej chce mnie się już wracać z tych Gliwic do domciu no i do roboty. Tak mi brakuje pracy, że udzielam się charytatywnie w szpitalu. Otóż staram się informować inne pacjentki, jak uzyskać orzeczenie o stopniu niepełnosprawności. Na bodajże 9 moich dotychczasowych współlokatorek żadna go nie miała,  tylko jedna  miała dodatek pielęgnacyjny, ale przyznany z racji ukończenia 75 roku życia. O zasiłku (bez szczegółów, że trzeba mieć orzeczenie) słyszały z tego trzy - jedna sama dopytała mnie co, jak i gdzie trzeba załatwiać - była zainteresowana, dwie były bardzo zniechęcone - jedna w ogóle uznała, że za dużo roboty w stosunku do korzyści, druga, że próbowała w ZUS (pomyliła przy tym zasiłek z dodatkiem) i bardzo się zraziła nie dostając go - nie miała orzeczonej całkowitej niezdolności do samodzielnej egzystencji. O innych korzyściach wynikających z posiadania orzeczenia (np. zniżki w przejazdach) panie nie miały nawet mglistego pojęcia. No to realizuję się quasi zawodowo udzielając w niewielkim zakresie porad. Ale właśnie w bardzo niewielkim. Bo po pierwsze nie chcę się narzucać a po drugie szkoda, że nie mam dostępu do drukarki - mogłabym w większym stopniu pomóc w wypełnieniu formularza. Generalnie, jak rozmawiam, widzę zniechęcenie. W odczuciu pań trzeba włożyć dużo wysiłku, aby takie orzeczenie uzyskać. A samo orzeczenie to też nie wszystko, żeby korzystać z zasiłku trzeba potem iść z nim do placówki pomocy społecznej, zniżki na przejazdy wymagają uzyskania legitymacji osoby niepełnosprawnej. Faktycznie, gdy ledwie zipiesz po chemii, drżysz ze strachu o życie a i z oparciem w rodzinie bywa różnie, to zdobycie tego orzeczenia może się wydawać drogą przez mękę...

czwartek, 18 maja 2017

DZIEJE SIĘ: KONCERT JAZZOWY

Byłam na koncercie, a koncert odbył się w ... szpitalu :)

Zdjęcie plakatu pożyczyłam ze strony Instytutu Onkologii w Gliwicach

 Wystąpił zespół Enerjazzer grający jazz tradycyjny. Koncert był kameralny, przyszło w porywach około 30 osób.
Nigdy nie myślałam, że zainteresuje mnie ten rodzaj muzyki, zwłaszcza, że generalnie uważam się za osobę, no cóż, delikatnie to określając "głuchą jak pieniek". Jednak po miesiącu leżenia w szpitalnym łóżku możliwość udziału w jakimkolwiek wydarzeniu kulturalnym sprawiła mi ogromną frajdę i uważam za doskonały pomysł wyjście Fundacji z inicjatywą koncertów w szpitalu onkologicznym, zaś Centrum jestem wdzięczna za umożliwienie zespołowi występu.
Muzycy zdawali sobie zapewne sprawę, że na koncercie zjawią się osoby w różnym (raczej mniejszym stopniu) znające się na jazzie i zagrali głównie rozpoznawalne standardy, w tym także polskie. Aczkolwiek znalazła się także fanka jazzowa, która uratowała honor publiczności i wygrała konkurs na rozpoznanie ukrytej melodii :).
Mnie osobiście koncert dał wiele radości. Nie wiem, czy na jazzie wypada się bujać, ale ja właśnie się pobujałam :), były momenty, że radośnie chodziło mi całe ciałko i czułam, jak dźwięki mnie przenikają :). A skutek uboczny jest taki, że zaczynam mieć ochotę czasem posłuchać jazzu ;)
Można to zrobić na stronie zespołu
 ENERJAZZER
Kto miałby ochotę posłuchać ich na żywo może to zrobić 25 czerwca 2017 r. na Festiwalu Jazzu Tradycyjnego w Myślenicach.

P.s. Nie wzięłam ze sobą telefonu, żeby nie przeszkadzał, nie pomyślałam jednak, że przez to niestety, gapa, pozbawię się możliwości wykonywania zdjęć... Stąd brak fotek z koncertu...