ZIMOWY HAJ LEŚNY :-)

Jedyne haje, jakie mnie się ostatnimi miesiącami zdarzały, to takie taxolowo-karboplatynowe. Po nich musiałam z tydzień każdą komórkę mózgową na miejsce ustawiać i jeszcze jej zwichrowaną cytoplazmę wygładzać, a i tak coś słabiutko, oj słabiutko iskrzyły. Prawdę mówiąc, to ledwiuśko zipkały.

Leśne haje są oczywiście zupełnie inne - budujące, energetyzujące, uszczęśliwiające. Aż masz ochotę z poczucia mocy jako Tarzan walić piąchami o klatę - no dobra, nie wiem czy wszyscy mają ochotę - ja mam :-).

Doświadczałam już hajów leśnych:

a) wiosennych - kiedy listki takie młode

b)letnich - ciężkich, upalnych, zakurzonych lub przeciwnie przedeszczowionej świeżości 

c) jesiennych  - różnobarwnoliściastych gałęzi przesyconych promieniami słonecznymi

 ale zimowy - to pierwszy raz. Zimowego lasu dopiero się uczę, podziwiam, zdeptuję, macam, wdycham...

Nie miałam okazji szwendolić się po śnieżnym lesie - wracałam po pracy, ciemno się robiło, w piecu  palić a nie po lesie mi biegać.

A teraz biegam. Im więcej chemikaliów we mnie wleją, im więcej wysiłku muszę włożyć w zwleczenie się z łóżka, im więcej przerw na odpoczynek muszę zrobić między ubieraniem jednej skarpetki a drugiej, tym więcej siły dostaję od lasu. A kiedy wrócę do domku, to jakoś tak z podładowanym akumulatorem. Owszem, żyła dalej tak napieprza, że nawet dotyk rękawa ją uraża, w klatce ciężar, że oddech biorę na raty, i inne jeszcze atrakcje, a jednak jakoś tak radośniej.

Dziś też najpierw napatrzyłam się na to moje "lasisko" kochane.

Widok z mojego okna w kuchni. Ciut zamazany - szyby dawno nie myte :(

 Zabrałam małe wiadereczko - wiadomo zima, to mało grzybów się uzbiera ; ) - i polazłam. 

A w lesie .... 

cudnie, chociaż dzisiaj trochę ponuro, bosko i ... wychowawczo... 

Naszła mnie jedna myśl nieodpowiednia i Duch Lasu zaraz mi ją wybił z głowy i jeszcze pokory nauczył. Drzewo, obok którego przechodziłam wtedy, gdy owa myśl nieprawomyślna w głowie mi kiełkowała, podsunęło mi pod nogi suchą gałąź śniegiem ukrytą. Lecąc już, pełna buty, zdążyłam jeszcze stwierdzić: "Nic to, w mięciuteńkim puchu wyląduję, nawet milutko i orzeźwiająco będzie" (bo właśnie klimakteryjny buch mnie dopadł). A tu drzewo drugą gałąź suchą podetknęło, prosto pod lądujące kolano. Należało mi się, więc grzecznie ze spuszczoną głową idę teraz maść choinkową gotować na potłuczenia dzisiejsze wedle niniejszego przepisu:

http://www.herbiness.com/masc-choinkowa-zrobic-i-czego-sie-przyda/